Op maandag 28 mei vertrokken wij, Chiel Rombout, Jeremy Nahumury,
Iwan Clement, Tim en Corine Kool, naar Canada om deel te nemen aan de Wereldkampioenschappen I.T.F. in Quebec. Na een lange reis kwam wij
’s avonds plaatselijke tijd aan in het hotel waar de rest van de Nederlandse selectie zich al bevond.
Na een korte nachtrust werden wij door Chiel de volgende morgen al vroeg gewekt om deel te nemen aan de training met de rest van de selectie. Na de training besloten we meteen om wat inkopen te gaan doen. Mano Don, die al een paar dagen eerder in Quebec was aangekomen, verzekerde ons dat de supermarkt ‘om de hoek’ was. Blijkbaar is deze Havo-scholier niet zo goed in afstanden inschatten want de supermarkt was volgens mij aan de andere kant van de stad.
Tijdens de coachmeeting werd er ontdekt dat ik in de verkeerde poule was ingedeeld waardoor mijn deelname erg onzeker was. De volgende middag ben ik gelukkig toch nog omgepouled waardoor ik toch nog mee kon doen.
Iwan kwam vrijdag als eerste aan de beurt tijdens het onderdeel special technics. Na een aantal prachtige technieken viel Iwan net buiten de prijzen.
’s Middags besloten wij om het oude gedeelte van Quebec te bezichtigen. Chiel vond dit nogal tegenvallen, want nergens langs de rivier kon hij een goed kiteplekje ontdekken.
Tijdens de terugreis in de bus begon er een meisje tegen Tim te praten in het frans. Na de vertaling van Iwan bleek dus dat Tim chance had met dit meisje en gooide al zijn charmes in de strijd. Toen zij aan hem vroeg wat hij van Canada vond antwoordde hij: Well I like it here because you don’t have flats. Het meisje keek aardig raar naar Tim en toen Chiel hem vertelde dat flats meisjes zijn zonder borsten viel ook het kwartje voor hem.
De volgende dag was Mano als eerste aan de beurt. Mano startte erg sterk en versloeg de ene na de andere tegenstander. Uiteindelijk werd hij verslagen in de kwartfinales door een jongen vanuit Nieuw-Zeeland. Iwan draaide erg goed maar werd helaas in de tweede ronde uitgeschakeld.
’s Middags kwam het senioren heren team special technics aan de beurt. In totaal waren er 18 teams die deelnamen. Iedereen was goed gemotiveerd en Iwan raakte zijn plankje waardoor het Nederlandse team doorging naar de volgende ronde. Tot onze verbazing raakte de potentiele prijswinnaars niet het plankje waardoor Nederland bij de laatste vier team eindigden. De volgende dag zou de finale plaatsvinden.
’s Avonds tussen 20.00 uur en 23.00 uur waren Tim en ik aan de beurt. Niet echt een ideale tijd om te sparren, maar ja het was niet anders. Ook waren we ook nog eens tegelijkertijd aan de beurt waardoor Chiel het aardig druk had met coachen.
Tim won de eerste ronde en meteen na deze ronde was het de beurt aan mij. Ik kwam tegen een Argentijnse die in 2005 tweede was geworden. De partij ging aardig goed, maar helaas was de Argentijnse te sterk waardoor ik verloor. Direct na mijn partij stond Tim alweer op het veld te wachten op Chiel. Tim versloeg de ene na de andere tegenstander en kwam in de halve finale tegen een Argentijn. Het was een pittige partij, maar helaas was de hoofdscheidsrechter ook Argentijns waardoor er een paar dubieuze minpunten/waarschuwingen richting Tim vielen. Tim verloor de partij en behaalde uiteindelijk een mooie derde plaats.
Op zondag kwam het senioren heren team weer in actie op het onderdeel special technics. Iwan raakte op een spectaculaire wijze het plankje, maar tot ieders verbazing, zelfs bij de andere teams, keurde de scheidsrechter de schop af. Hierdoor werd het herenteam uiteindelijk dus derde.>’s Middags kwam weer het heren team in actie, maar die maal tijdens het onderdeel sparren. De eerste ronden troffen zij meteen een sterkt team, namelijk Brazilie.
Toen bijna alle hoop verloren was, het team stond 2-0 achter, kwam het team sterk terug en wist uiteindelijk nog zelfs te winnen! De volgende ronde troffen de mannen het Jamaicaanse team. Iwan die als lichtgewicht de ene na de andere zwaargewicht wist te verslaan draaide ongelofelijk goed. Het team won op een vrij makkelijke wijze en stroomde inmiddels door naar de kwartfinales. Daar kwamen zij het Duitse team tegen.Het Duitse team was helaas te sterk voor het Nederlandse team waardoor zij helaas verloren. En zo kwam er een einde aan het toernooi waar wij zo lang naar uit keken.
’s Avonds werd er nog een leuk eindfeest gehouden op het terrein van de universiteit waar overigens ook het toernooi plaatsvond. Het leuke aan de locatie van het toernooi was dat
Chiel hier 25 jaar geleden ook was voor de Wereldkampioenschappen die toen werden gehouden.Na wat rondkijken in Quebec besloten wij om nog door te reizen naar de Niagara watervallen. Dit was nog een behoorlijke afstand wat we moesten rijden, maar met Iwan als navigator en Chiel als bestuurder kwam het helemaal goed. De watervallen waren erg mooi alleen de omgeving leek wel op een kermis. We besloten om nog een ritje in het reuzenrad te maken om alles van een hogere afstand te bekijken. ’s Avonds wilde, helaas voor Tim en mij, de meerderheid van de kamer de film the Messengers kijken, maar uiteindelijk was het alleen Iwan die de aftiteling van de film heeft gezien. De volgende dag reden wij terug naar Montreal om door nog even de stad te bezichtigen en de dag daarop terug te vliegen naar Nederland.
De laatste avond besloten wij om vroeg te gaan slapen, zodat we een beetje uitgerust het vliegtuig in zouden stappen. Ik had wel eens gehoord over het slaappatroon van Chiel, maar ik had de andere dagen eigenlijk nog niets hiervan gemerkt. Nou de laatste avond was het echt raak. Op een gegeven moment was iedereen wakker behalve Chiel. Toen de ochtend aanbrak was hij dus ook de enige die uitgeslapen uit bed stapte. Wij moesten de auto om half 8 ’s avonds inleveren maar zouden pas om 2 uur ’s middags vliegen.
Je kan je wel voorstellen dat dit dus best nog lang wachten is. Chiel maakte Tim een aantal keren in met schaken en ik had gelukkig weer een of andere Amerikaan die het nodig vond om heel zijn levensverhaal aan mij te vertellen. Toen wij uiteindelijk het vliegtuig naar Philadelfia wilde pakken bleek dat er vertraging was. De vertraging liep op waardoor wij onze andere vlucht niet meer zouden halen. Gelukkig kon Chiel onze vlucht omzetten en zo konden wij, via Air France, naar Parijs vliegen om zo vervolgens naar Amsterdam te vliegen.
Volgens mij vond niemand het erg om via Frankrijk te vliegen, want de Amerikanen draaien steeds meer door met hun controles merkte wij op de heenweg al op.
Na een lange reis van over de 20 uur kwamen wij uiteindelijk weer veilig aan in Nederland.
Gelukkig voor sportschool Koguryo drie mooie derde plaatsen.
Coach Chiel Rombout coachte zelfs Jamil Chami naar de finale die hij uiteindelijk tegen
Roemenie won.
Via deze weg wil ik allereerst, en ik denk ook namens de andere mensen van het team, Chiel heel erg bedanken voor het coachen en het regelen van alles. Het was een super ervaring waar ik veel van geleerd heb en die mij nog lang zal bijblijven. Ook wil ik Jeremy, Iwan en Tim bedanken voor de gezellige tijd in Canada.
Corine Kool